Het is al een hele tijd geleden (2014) dat Sophie van de Pol, Jurrien van Rheenen en Marc Alberto, toen in hun afstudeerjaar van de Toneelschool en voor Marc het conversvatorium, de eerste opzet maakten van een voorstelling met de tekst van Paul Pourveur: ALICE #2. Deze tekst gaat over een vrouw die haar verkrachting en haar leven richting die ingrijpende gebeurtenis reconstrueert. Ben ik zelf schuldig geweest hieraan?, is een vraag die haar niet loslaat.
'Onze insteek was toen om de verschillende kanten van het hoofdpersonage Alice te laten zien. Letterlijk haar verschillende gezichten en hoe zij in iedere situatie anders is. Al snel kwamen we toen uit bij een soort vlogs waarin ze zich telkens van een andere kant laat zien. Nu, zo'n 6 jaar later, is onze insteek veranderd en willen we vooral de wereld waarin seksueel geweld plaatsvindt laten zien. Een wereld die jou op een bepaalde manier vormt waardoor dit maar kan blijven en blijven bestaan. Omdat we er 6 jaar geleden achter kwamen dat de vlogs en de tekst van Paul Pourveur op een gekke manier heel goed samengaan, wilden we vasthouden aan het concept van dat Alice zichzelf vastlegt. Alleen moest het nu meer gaan over de gebeurtenis, over haar verkrachting, die ze niet live kan vertellen maar wel op beeld. Dit ook geïnspireerd op confession of bekentenisvideo's op YouTube.'
We willen graag een wereld laten zien waarin seksueel geweld plaatsvindt, een wereld die jou op een bepaalde manier vormt waardoor dit maar kan blijven en blijven bestaan
'Een andere verandering over de jaren heen is dat Alice nu ook live
aanwezig is. Zij neemt je mee op de reis door haar leven. Zij bepaalt
wat het publiek te zien krijgt en wat zij belangrijk vindt om haar
verkrachtingsverhaal zo goed mogelijk te kunnen vertellen en
reconstrueren. Als publiek stap je het hoofd van deze vrouw binnen, sta
je tussen haar herinneringen en flarden van (dagboek)fragmenten.
Beelden die zij belangrijk vindt, worden letterlijk naar het publiek toe
gereden of ze zet een spot op zichzelf wanneer ze iets live
toelicht. Naast Alice haar eigen verhaal plaatst ze ook beelden uit
sexting-chats en bekentenissen van daders. Haar verhaal is één van de
zovele verhalen.'
In de afgelopen twee weken hebben de drie makers veel gezocht naar de combinatie tussen live spel en de beelden die te zien zijn. 'We willen graag naar een logisch en op elkaar aanvullend samenspel tussen live spel en de beelden die eerder zijn opgenomen. Het moet elkaar versterken.'
Op de vraag waar ze graag naartoe willen, antwoordt Sophie: 'Uiteindelijk willen we graag het publiek aan het denken zetten en bewust maken van op hoeveel verschillende manieren dit seksuele geweld aanwezig is. Ook wat hun eigen rol daarin is. De vraag is: hoe nu verder? We voelen of hopen te voelen dat er een verandering gaande is, maar waar gaat het precies naartoe? Zal seksueel geweld altijd blijven bestaan?'
Credits
Regie/edit/concept: Sophie van de Pol, performer/concept: Jurrien van Rheenen, geluid/concept: Marc Alberto, camera: Lidewei Egbers
