Na een succesvolle samenwerking voor de voorstelling Framing in 2015, bleek de combinatie van Koen zijn ervaring in parkour- en freerunning en de geografische kennis van Johannes een hele interessante. Koen: “Ik weet goed hoe de beweging werkt. Ik snap de taal. Ik snap hoe je [met parkour] bewegingsfrases en mimografieën kan maken. Johannes kan daar weer een andere blik op werpen. Hoe zet je het publiek daar dan tegenover?”. Inmiddels vormt Koen een performance-collectief met Hidde: ROTOR. Met zijn drieën zijn ze nu druk bezig met de voorbereidingen voor de voorstelling Running Landscapes, straks te zien op Over het IJ Festival.

Parkour – wat is dat?

Parkour, waar het bekendere freerunning een voortvloeisel van is, is een manier van door de stad bewegen die zich toelegt op het vinden van originele, nieuwe en creatieve vormen van door de stedelijke ruimte bewegen. Sommige traceurs - beoefenaars van parkour - noemen de stad hun danspartner. Hun lichaam gaat een gesprek aan met de stad. In deze dialoog tonen zich de zichtbare en onzichtbare fysieke, sociale en politieke grenzen. Traceurs hoeven zich niet te onderwerpen aan wat de stedenbouwkundigen en stadsarchitecten voor ons bedacht hebben. Een traceur kan over een muurtje heen bewegen waar de gewone stedeling omheen loopt. Door lichamelijke kracht en souplesse kunnen ze een eigen, vloeiende reis door het landschap afleggen. Traceurs staan daardoor in een traditie van kunstenaars en filosofen die, door op een andere manier door de moderne stad te bewegen, haar structuren en indelingen bevragen.

Het onderzoek van Running Landscapes

Parkour vergt dus een goede kennis van de omgeving. De voorbereidingen van Running Landscapesbegonnen dan ook voornamelijk met hardlopen, over muurtjes springen en op zoek gaan naar de samensmelting tussen lichaam en een stenen blok. Hoe maak je je lichaam zo zacht mogelijk? Dit doen Johannes, Hidde en Koen in samenwerking met 9 studenten van de mime-opleiding van de Amsterdamse Hogeschool van de Kunsten, 1 freerunner, 2 componisten en 1 dramaturg.

Tijdens het oefenproces komen ook de zichtbare en onzichtbare fysieke, sociale en politieke grenzen steeds meer aan bod, die hierboven al werden aangestipt. In principe focust Running Landscapes zich op de perceptie en het fysieke, maar sociale en politieke machtsverhoudingen sturen het proces ook. Vragen zoals ‘op welke panden mag je wel, en op welke mag je juist niet klimmen’, sturen de keuze in compositie. De bevraging van stedelijke machtsverhoudingen blijft tijdens het artistieke onderzoek over fluïditeit in het stedelijke landschap daardoor altijd aanwezig in het achterhoofd.

De focus op perceptie en het fysieke onderzoekt de groep op allerlei manieren, bijvoorbeeld door het aan- en uitzetten van zintuigen: blind over het terrein lopen en alleen de texturen van de plek voelen. Of blind een half uur over het terrein lopen om mee te maken wat een verandering in lopen kan doen met de ervaring van de ruimte.

Hoe dit alles samen kan komen en het publiek straks uitgenodigd wordt om mee te lopen (en misschien zelfs wel een stukje mee te rennen in een parcours door een fluïde landschap), is de vraag die aankomende tijd nog beantwoord gaat worden.

Benieuwd geworden? Zorg dat je erbij bent door een kaartje te kopen voor IJ-Tour 4!