Danseres, choreografe en dj Lucinda Wessels (namens Nineties Productions) met SLEEEP DREEEAM WAKEEE

“Ik maak graag iets interactiefs, maar de vorige keer deed ik dat uit noodzaak nog veel met beeldschermen. Vanwege alle coronamaatregelen die er geweest zijn, denk ik dat mensen momenteel behoefte hebben om zelf ook fysiek mee te doen met theater, en in mijn voorstelling doen ze dat volop door bijvoorbeeld een bal over te gooien of ergens overheen te lopen. En ik wil ook mijn dans delen met het publiek. Ik heb gemengde gevoelens over het proces dat ik heb doorlopen om tot deze voorstelling te komen. Ik heb veel onzekerheden over mezelf moeten overwinnen en stond op een gegeven moment zelfs op het punt te stoppen. Maar begeleiders hebben me erdoor gesleept en mentaal gesteund. Uiteindelijk voelde het Atelier als een warm bad en als een circusfamilie, waarbij we veel flexibiliteit van elkaar gevraagd hebben en ook veel geleerd hebben. Ik zie mezelf nu ook als regisseur en ben mezelf dankbaar dat ik heb doorgezet en dat SLEEEP DREEEAM WAKEEE er nu staat.”

Acteur en theatermaker Elias De Bruyne (namens Artemis) en De voorstelling met misschien wel de langste opkomst ooit

“Mijn voorstellingen zijn altijd vrij absurdistisch. De titel van de voorstelling zegt eigenlijk al waar het over gaat, en tegelijkertijd kan er nog zoveel gebeuren. Als je de opkomst in theater als onderwerp neemt, dan speel je automatisch met verwachting, want het publiek verwacht iets van zo'n opkomst. Normaal gesproken ligt er niet zoveel nadruk op de opkomst, vaak zijn de acteurs er gewoon en begint dan de voorstelling. Die verwachting is eigenlijk nooit helemaal in te lossen. Ik vraag in die zin ook veel van mijn publiek, dat lang moet wachten. Ik hoop dat ze steeds nieuwe dingen ontdekken in het landschap, in wat ze wél zien, terwijl ik nog aan het opkomen ben. Ik heb heel veel gerend op leren schoenen tijdens het proces. En ik heb veel toeters en bellen uitgeprobeerd, om er uiteindelijk achter te komen dat ik het zo puur mogelijk moet brengen.”

Performance- en videokunstenaar Finn Borath (namens Likeminds) met Unheimlich

“Ik ben bang voor het donker en wilde onderzoeken waarom. Het enge aan bijvoorbeeld het bos, dat ook centraal staat in de voorstelling, is dat je niet weet wat je kunt verwachten en welk geluid waarvandaan komt. Het is dus in essentie angst voor het onbekende. Je hersenen vullen in wat je niet weet, en dat kan die angst veroorzaken. Ik heb om deze voorstelling op te bouwen eindeloos naar horrorfilms gekeken. Die maakten me dan weer bang, maar leerden me ook hoe ik spanning kan creëeren. Wanneer je het monster in de film eenmaal ziet, is de angst een stuk minder. En zo heb ik ook geen angst meer voor dit specifieke bos, bij Hêdredersplak. Het voelt nu zo bekend als mijn kinderlijk huis.”

De Atelier makers zijn nu neergestreken op de NDSM-Werf. Te zien op Over het IJ Festival als losse voorstellingen met het IJbewijs of samen als IJ-Tour. 

Het artikel komt uit de Oerol Dagkrant
Tekst door: Aybala Carlak
Foto's van: Nichon Glerum